Μερικοί αφελείς έσπευσαν μετά τη συγκλονιστική τρομοκρατική επίθεση στη Νέα Υόρκη να ασχοληθούν με αυτό καθαυτό το επίδικο αντικείμενο της τρομοκρατίας, τις επιπτώσεις στην καθημερινή ζωή, την τύχη των συγκεκριμένων ανθρώπων που θάφτηκαν κάτω από τα συντρίμμια των κτιρίων ή των αεροσκαφών, την επικείμενη πολεμική δράση των ΗΠΑ και τους κινδύνους που ήρθαν στην ημερήσια διάταξη μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Όλοι αυτοί είναι καταδικασμένοι να μείνουν εγκλωβισμένοι στη διαχείριση της καθημερινής, πεζής και καταθλιπτικής πραγματικότητας. Δηλαδή στην αφάνεια της μάζας...

Γιατί υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που εγείρονται υπεράνω του ποταπού καθημερινού κουρνιαχτού, στο ύψος των στρατηγικών απαιτήσεων που εγείρουν οι καιροί προς τους ηγήτορες. Από τη θέση αυτή αποπειρώνται να διατυπώσουν θέσεις για το επέκεινα του εφήμερου, για τις ζωές που θα 'ρθουν και όχι αυτές που χάθηκαν, για το σχεδιασμό του λαμπρού αύριο και όχι το αναμάσημα του καταθλιπτικού παρελθόντος.

Αυτό που στην πραγματικότητα μετράει τη στιγμή της γενικευμένης οδύνης και οργής δεν είναι ο μέσος άνθρωπος της διπλανής πόρτας, αλλά ο οραματιστής της νέας εποχής. Είναι η στρατιά των ακάματων εργατών του αύριο που θα χτίσει το νέο κόσμο.

Αντί για την τετριμμένη οδύνη του καθημερινού, η σκέψη κάθε "πολίτη" θα έπρεπε να είναι στραμμένη σε αυτούς, στην κοινωνική, δημοκρατική και "βαθιά ανθρώπινη" ευαισθησία όλων εκείνων, που συγκλονισμένοι από την εκατόμβη των ανυποψίαστων θυμάτων, έσπευσαν να αλλάξουν πάραυτα τη ροή των καθημερινών εργασιών τους και:

" Να τηρήσουν ενός λεπτού σιγή εις μνήμην των θυμάτων στα απανταχού της γης χρηματιστήρια, πριν αποδυθούν στη συνέχεια -σφίγγοντας την καρδιά τους και τις γροθιές τους- στη φρενήρη "αναπτυξιακή" προσπάθεια παραγωγής "υπεραξιών" μέσα από την ιλιγγιώδη πτώση και άνοδο του ανελκυστήρα των χρηματιστηριακών δεικτών.

" Να θυσιάσουν μέρος του πολύτιμου, για την ενημέρωση του κοινού, χρόνου τους προκειμένου να συνδράμουν με τη γνωστή αποφασιστικότητα που διακρίνει τα media στη συλλογή χρημάτων για την ανέγερση του ναού του Αγίου Νικολάου μέσα από τα συντρίμμια του στο Μανχάταν, ώστε να μπορεί από το σημείο αυτό να εγγυάται την ασφαλή ποντοπόρο ναυσιπλοΐα των εφοπλιστών "μας" και την παρουσία της κυανόλευκης στη νέα ήπειρο.

" Να αποστασιοποιηθούν από τον καθημερινό θρήνο και οδυρμό για τις απώλειες τόσων ανθρώπινων ζωών, και να μπορέσουν να σκεφθούν στρατηγικά, όπως ο πρόεδρος των ελλήνων ξενοδόχων κ. Διβάνης, θέτοντας στο κέντρο του προβληματισμού και της ανησυχίας τους -ήδη τώρα από την πρώτη στιγμή- την πληρότητα των ελληνικών ξενοδοχείων και κατά συνέπεια το ισοζύγιο των αδήλων πόρων.

" Να σκεφθούν τις επιπτώσεις που ενδεχομένως θα έχει το τρομοκρατικό χτύπημα επί της πανεθνικής προσπάθειας για τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004, μεριμνώντας ώστε να διασκεδαστούν έγκαιρα όλες οι περί την ασφάλεια ανησυχίες, με τη γνωστοποίηση και προβολή εφεδρικών σχεδίων αστυνόμευσης και καταστολής.

" Να επαναφέρουν στην ημερήσια διάταξη ζητήματα που η καθημερινότητα και η παθολογική προσήλωση ορισμένων μονομανών στην καθημερινή επιβίωση συμπιέζει και τείνει να οδηγήσει σε έκλειψη, όπως: το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών, η απειλή κατά της ιδιοκτησίας, η ανάγκη αστυνόμευσης και η σημασία της αποτροπής ως ασπίδα κατά της πάσης φύσεως εγκληματικότητας (από την εξωκοσμική τζιχάντ του τρομοκράτη έως την καθημερινή ροπή προς την κλοπή του γειτονικού Αλβανού).

" Να αναδείξουν τη σημασία που έχει για την κάλυψη της "αίσθησης κινδύνων" του μέσου πολίτη, η λειτουργία του κράτους που διασφαλίζει το σχεδιασμό θωράκισής του από κάθε μελλοντική πολεμική απειλή στρατηγικού και τακτικού χαρακτήρα.

" Να αποτολμήσουν να επαναφέρουν στο προσκήνιο μετά από μια δεκαετία και πλέον τα αμυντικά προγράμματα για την (αμφίβολης αποτελεσματικότητας) αντιμετώπιση πιθανών μελλοντικών πυρηνικών απειλών στη στρατόσφαιρα.

" Να δείχνουν χωρίς περιστολές -και παρά την οδύνη του σήμερα- την ενθουσιώδη ευαρέσκειά τους, ως αμερικανοί στρατιωτικοί και παραστρατιωτικοί αξιωματούχοι, με την αναγγελία του "πολέμου κατά της τρομοκρατίας", γεγονός που υπογραμμίζει τον αυξημένο ρόλο που θα διαδραματίσει στο ερχόμενο διάστημα η "άχρηστη" στρατιωτική διάσταση της καταστολής στην οργάνωση της καθημερινής συναίνεσης των αγανακτισμένων και φοβισμένων πολιτών της υπερδύναμης.

Υπάρχει λόγος που εμμένουμε και υπογραμμίζουμε αυτή την κεφαλαιώδη συμβολή των πρωτομαστόρων του αύριο στην ταυτότητα της νέας εποχής: γιατί κυκλοφορούν ακόμη κάποιοι αδιόρθωτοι χαμαιλέοντες της "εποχής των άκρων" που προπαγανδίζουν ότι η προοπτική του θαυμαστού κόσμου του αύριο μπορεί να αποτελεί ύβρι προς τα θύματα που στοιβάζονται στα συντρίμμια των συμβόλων της ισχύος του σύγχρονου καπιταλισμού...

Εκτός όμως από τους "οραματιστές του αύριο" με την ενθουσιώδη αποστασιοποίηση από το εφήμερο των "καταστροφών", υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που τοποθετούνται στον "αντίποδα" διατηρώντας βέβαια τις εκλεκτικές συγγένειες με το υπερσυγκυριακό, νομοτελειακό και αναπόφευκτο των εξελίξεων, που απλώς τεκμηριώνουν την προϊούσα σήψη τού από καιρού τεθνεώτος, εν σπασμοίς καταρρέοντος, κεφαλαιοκρατικού συστήματος.

Είναι όλοι οι θιασώτες του "σοσιαλισμού" και "εθνικο-κομμουνισμού" που με πρόφαση-αφορμή την τρομοκρατική επίθεση στη Νέα Υόρκη, ανέσυραν στην επιφάνεια τις πάγιες λαϊκοδημοκρατικές ιδεολογίες, οι οποίες με καθυστέρηση εξήντα και πλέον ετών ευδοκιμούν σήμερα σε ένα ευρύτατο πολιτικο-ιδεολογικό φάσμα, από την άκρα Αριστερά ως την ακρότατη Δεξιά και παράγουν μια σειρά από αυταπόδεικτα "αυτονόητα":

" Η "νέα τάξη" ως μηχανισμός παγκόσμιας καταστολής.

" Η πάλη των "λαών" ενάντια στο αμερικανικό ιμπέριουμ.

" Η παγκόσμια αδικία που "εκδικείται" μέσω της τυφλής βίας της τρομοκρατίας.

" Η "παγκοσμιοποίηση" της πατριωτικής αλληλεγγύης.

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που η στρέβλωση των εθνικιστικών ιδεολογιών οδηγεί σε τερατογενέσεις στο εσωτερικό της Αριστεράς. Αποτελεί όμως η σημερινή συγκυρία σημαντικό σταθμό στην εξέλιξη αυτών των ισορροπιών και λειτουργεί διαλυτικά για όσες σημαντικές προσπάθειες είχαν αρχίσει να αποδίδουν καρπούς τα τελευταία χρόνια στον ευρύτερο αριστερό αντικαπιταλιστικό χώρο, με τη διαμόρφωση του ιδεολογικού και πολιτικού πυρήνα αμφισβήτησης των σημερινών συσχετισμών και ανυπακοής απέναντι στα κελεύσματά του. Με την έννοια αυτή, ενώ δεν μπορεί να γίνει διάλογος με τις εθνικιστικές, "αντιιμπεριαλιστικές" ιδεολογίες, είναι χρήσιμο να διατυπωθούν οι βασικές θέσεις που -μέσα από τη σύγκρουση με τις τελευταίες- συντείνουν στη χάραξη της διαχωριστικής γραμμής ανάμεσα στην "λαϊκοδημοκρατική" καθυστέρηση και την αντικαπιταλιστική προοπτική. Αξιωματικά λοιπόν οι βασικές θέσεις του μη-διαλόγου:

" Η φονταμενταλιστική τρομοκρατία δεν είναι επακόλουθο, συνέπεια, παράλληλη και επάλληλη λειτουργία με την παγκόσμια καταστολή και ιμπεριαλιστική επέμβαση της "νέας τάξης πραγμάτων". Η τρομοκρατία είναι εγγεγραμμένη στις βασικές πρακτικές του ισλαμικού φονταμενταλισμού, που δεν είναι ένα κίνημα αντίδρασης στον "ιμπεριαλισμό" και στη "νέα τάξη πραγμάτων", αλλά κοινωνικό κίνημα καθυστερημένων (καπιταλιστικά μη ολοκληρωμένων) χωρών που ενισχύεται από τον αραβικό εθνικισμό ή από τις φυλετικές συγκρούσεις στο εσωτερικό των συγκεκριμένων κοινωνικών σχηματισμών, και επικουρείται εν μέρει από τις εκάστοτε διεθνοπολιτικές συγκρούσεις στην περιοχή.

" Ο φονταμενταλισμός δεν είναι μια "προοδευτική", λαϊκά εμβαπτισμένη, ιδεολογία "αντίστασης των μαζών", όπως θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε η παραφιλολογία των "αντιιμπεριαλιστών". Είναι κάτι που προσομοιάζει μάλλον στη μαζικότητα, τις ιδεολογίες και τις πρακτικές των φασισμών του Μεσοπολέμου, προτού η ίδια παραφιλολογία εκτρέψει αυτό τον χαρακτηρισμό σε ιδεολογικό πασπαρτού της όποιας θεωρητικής απορίας της. Είναι κίνημα που τοποθετείται στο εκτός των κρατικών μηχανισμών χώρο, με μαζικά ακραία συντηρητικά στοιχεία (φυλετικά, σεξιστικά και θρησκευτικά), που το διαπερνούν στο συλλογικό ασυνείδητό του και διαμορφώνουν ακραία επιθετικές ιδεολογίες εναντίον οποιουδήποτε ή οτιδήποτε εγγράφεται στα "εκτός" του καταστατικού χώρου του.

" Ο φονταμενταλισμός ως κρατική υπόσταση (Ιράν, Αφγανιστάν...), επειδή ακριβώς αναλαμβάνει να διαχειριστεί το σύνολο των αντιφάσεων ενός κοινωνικού σχηματισμού επ' ωφελεία του "κοινωνικού συνόλου", λαμβάνει μεν τα χαρακτηριστικά της όποιας κρατικής εξουσίας αναφορικά με τη διαχείριση της συναίνεσης των κυριαρχούμενων, όμως έχει εγγεγραμμένα στο κέντρο του πραγματικού και συμβολικού χώρου της κρατικής εξουσίας τις κεντρικές θρησκευτικές, φυλετικές και σεξιστικές επιλογές που συνθέτουν τη συμπύκνωση των συσχετισμών δύναμης στον κοινωνικό συσχετισμό.

" Οι φονταμενταλιστικές τρομοκρατικές ενέργειες στη διεθνοπολιτική σκηνή διακρίνονται από μια ολότελα νέα ποιότητα: δεν αποτελούν μια απονενοημένη πολιτική επιλογή, οφειλόμενη στο πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει το "πολιτικό υποκείμενό" τους. Είναι ενεργητική επιλογή, άμεση συνέπεια των ιδεολογικών συντεταγμένων του φονταμενταλιστικού μορφώματος: ιερός πόλεμος, θάνατος των εχθρών του Ισλάμ, μη διεκδίκηση κάποιου συγκεκριμένου πολιτικού στόχου, προέκταση της φυλετικής διεκδίκησης του απόλυτου, του καθαρού, του ιδανικού. Είναι ο θρίαμβος του μη πολιτικού. Μάλιστα η έννοια της πολιτικής, ως αποτελέσματος της συμπύκνωσης των αντιφάσεων, αποτελεί εχθρό του φονταμενταλισμού: είναι ο χώρος του συμβιβασμένου "γήινου" έναντι του απόλυτα καθαρού "θείου". Και η διεκδίκησή του είναι στον αντίποδα της εκδίκησης. Όπως στον αντίποδα είναι η διεκδίκηση (χώρου ελευθερίας στην Παλαιστίνη, ευαισθησίας στη διεθνή κοινή γνώμη) στην όποια αεροπειρατεία της Φατάχ στη δεκαετία του '70, σε σχέση με τη μη διεκδίκηση που χαρακτηρίζει το απονενοημένο διάβημα δολοφονίας μερικών χιλιάδων ανυποψίαστων ανθρώπων στο όνομα του θριάμβου του "καλού", του "θείου", της όποιας υπερβατικής ιδέας ενός αλλαχού παραδείσου.

Μόνο όσοι αδυνατούν να αντιληφθούν βασικά δομικά στοιχεία του σύγχρονου φονταμενταλισμού μπορούν να συγχέουν τις πρακτικές του με "αντιιμπεριαλιστικά" διαβήματα ανθρώπων "που δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους".

Μόνο αυτοί μπορούν να επαναλαμβάνουν στερεότυπα και στην περίπτωση του φονταμενταλισμού την πάγια θέση τους ότι είναι κατά της τρομοκρατίας γιατί "προτιμούν" το μαζικό κίνημα που έχει επιπτώσεις στους πολιτικούς συσχετισμούς, παρά την ατομική πάλη που δίνει προφάσεις στους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Λες και η συγκεκριμένη ενέργεια είναι μια συνηθισμένη τρομοκρατική πράξη, μια ενέργεια "ατομικής" κατ' ανάγκην τρομοκρατίας, μια μορφή πάλης που δεν εγκρίνουν -έτσι απλά.

Μόνο ο κρετινισμός των σταλινικών τριτοδιεθνιστών και "αντιιμπεριαλιστών" μπορεί να επιδοθεί ανερυθρίαστα στην πολιτική αντιπαραβολή των βομβαρδισμών των ΗΠΑ στο Ιράκ, στο Σουδάν, στη Σερβία με την τρομοκρατική μεγαλομανία της Νέας Υόρκης.

Μόνο οι επαγγελματίες της πολιτικής αποχαύνωσης μπορούν να επιχαίρουν κρυφά ή φανερά, λέγοντας πως όποιος έσπειρε βία, θερίζει θύελλες, "αγνοώντας" ότι οι σημερινές ιδεολογικές και πολιτικές παράμετροι της παγκόσμιας αστάθειας έχουν μάλλον (ίσως, ενδεχομένως...) κάποια σχέση με τη μεγαλειώδη "σοσιαλιστική" διαχείριση των αντιφάσεων σε χώρες του (σήμερα) υπαρκτού φονταμενταλισμού.

Μόνο οι αριστοτέχνες της επιλεκτικής λήθης μπορούν να ισχυρίζονται μειδιώντας χαιρέκακα ότι το σημερινό διεθνοπολιτικό εκρηκτικό μίγμα δεν θα υπήρχε αν συνέχιζε τη μεγαλειώδη παρουσία της η ΕΣΣΔ, χωρίς να μπορούν να προεκτείνουν τη ανεπανάληπτη σκέψη τους σε όσα αυτή η δήλωσή τους υπαινικτικά διαπιστώνει: την ευκολία με την οποία μια έξωθεν υπονόμευση έφερε την κατάρρευση του πάλαι ποτέ κραταιού "σοσιαλιστικού" σχηματισμού, την αναγκαιότητα της παγκόσμιας (σοβιετικής) καταστολής (και στο Αφγανιστάν;) για να μπορούν οι "λαοί" να ζουν σύμφωνα με το πολιτισμένο υπόδειγμα, και η "διεθνής ισορροπία" να κυμαίνεται σε ανεκτά από άποψη τρόμου επίπεδα.

Μόνο αυτοί μπορούν να ισχυρίζονται ότι ο ισλαμικός φονταμενταλισμός μπορεί να συμβάλει στην αποκατάσταση της "φυσικής τάξης" πραγμάτων, επαναφέροντας μια διαταραχθείσα οντολογία του δικαίου μεταξύ των λαών. Και να ξεχνάνε συστηματικά την ταξική διάσταση που σε τελική ανάλυση προσδιορίζει την εικόνα, τα επιφαινόμενα που διαμεσολαβούνται.

Και επειδή οι κρετίνοι δεν αποτελούν χάρισμα και κληροδότημα των πάντα ισχυρών τριτοδιεθνιστικών και λαϊκοδημοκρατικών καταβολάδων του πάλαι ποτέ μοναδικού σοσιαλιστικού φάρου μιας παραπαίουσας πραγματικότητας, είναι χρήσιμο να δούμε ποιες φαίνεται να είναι προς το παρόν οι πιθανές διέξοδοι της αμερικανικής ζηλωτικής υστερίας για αντίποινα, που συνεπικουρείται βέβαια και από τους έμμισθους εκπροσώπους των μεγάλων πολεμικών βιομηχανιών εντός και εκτός της κυβέρνησης των ΗΠΑ.

Μπορεί άραγε (με την έννοια του στρατηγικά επιδιώξιμου και "εφικτού") οι ΗΠΑ να εξαπολύσουν τον totaler Krieg ενάντια σε καθετί το "ύποπτο" φονταμενταλιστικών επιδιώξεων; Ήδη το ερώτημα με τον τρόπο που τίθεται αδυνατεί να προσδιορίσει με σαφήνεια τον ενδεχόμενο εχθρό: και ο λόγος είναι ότι ο ισλαμικός φονταμενταλισμός έχει ένα ευρύτατο φάσμα "εχθρών" και συνακόλουθα στόχων και επιδιώξεων που δύσκολα μπορεί να αποτελέσει ορθολογική "ατζέντα" πολεμικού εγχειρήματος. Οι πολεμιστές του "ιερού πολέμου" έχουν ως στόχο να επιβάλουν καθεστώς σύμφωνο με τα θεία κελεύσματα, δηλαδή καθεστώς που στο επίπεδο της πολιτικής εξουσίας θα αποκαθάρει τις κοινωνίες από τους "διεφθαρμένους" λαϊκούς ηγήτορες, σε κοινωνικό επίπεδο θα επαναφέρει τις καθημερινές κοινωνικές σχέσεις στα κελεύσματα του Κορανίου και στο πεδίο των ιδεολογιών θα επιβάλει τις παραδοσιακές ισλαμικές αξίες οργάνωσης της συναίνεσης των μαζών. Στο διεθνοπολιτικό επίπεδο αντιστρατεύονται όσους καθορίζουν την "αλλότρια", ήτοι "διεφθαρμένη" παγκόσμια τάξη, τη νέα τάξη που δεν αποδέχεται ή αντιστρατεύεται τη "θεία" τάξη πραγμάτων. Αυτή η σύγκρουσή τους με τη νέα τάξη πραγμάτων φαίνεται ότι τους εξασφαλίζει την εκλεκτική συγγένεια με τους εγχώριους και απανταχού "αντιιμπεριαλιστές" του εθνικο-κομμουνισμού, στη μάχη τους κατά των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, του "σιωνισμού" κ.λπ.

Αυτές οι βασικές διαπιστώσεις άρχισαν να αποκτούν ισχύ και μαζικό αντίκρυσμα από την εποχή που ο "αραβικός σοσιαλισμός" και οι συμμαχίες του έχασαν την ελκτική τους δύναμη και οι έριδες μεταξύ των αραβικών ή τριτοκοσμικών χωρών οδήγησαν τις κυβερνήσεις ορισμένων από αυτές σε ευκαιριακές ή στρατηγικές συμμαχίες με τον "εχθρό". Στην εποχή αυτή των μεμονωμένων και αποσπασματικών συμμαχιών, πριν την κατάρρευση του "κομμουνισμού", το κίνημα του φονταμενταλισμού υποδήλωνε την παρουσία του με αποσπασματικές και κατά περίπτωση ενέργειες κατά του "καθημερινού εχθρού": ο Σαντάτ της Αιγύπτου, τουρίστες, ξενοδοχεία, μεμονωμένες τρομοκρατικές ενέργειες κατά λεωφορείων, πλοίων κ.λπ. Η "πολιτικοποίησή" του μετά την υποχώρηση των "εθνικοαπελευθερωτικών" και "σοσιαλιστικών" ιδεολογιών έφερε στο προσκήνιο την "αυτοκρατορία του κακού", που αποτελούσε τον φορέα της παγκόσμιας αδικίας, αλλά και την αληθινή ισχύ πίσω από τους "λαϊκούς" σφετεριστές της θείας εξουσίας. Οι οποίοι επιπροσθέτως αξιοποιούσαν την εξουσία τους για να ρυθμίσουν μερικά "λεπτά ζητήματα" στην επικράτειά τους: χρησιμοποιούσαν το "νόμο" προκειμένου να απαγορεύσουν τα ισλαμικά κόμματα, να οργανώσουν δίκες, διώξεις και εκτελέσεις αντιφρονούντων, μαζικές σφαγές στα όρια της γενοκτονίας στην Αλγερία αλλά και άλλες αραβικές και τριτοκοσμικές χώρες [αλλά και των Τσετσένων στη Ρωσία], φυλακίσεις, βασανιστήρια. .. Ή και μαζί με όλα τα παραπάνω συνδύαζαν τη σύγχρονη κρατική καταστολή με παραδοσιακές διώξεις, αποκλεισμούς και σφαγές "αντίπαλων" φυλών, μιας και το σύγχρονο στις χώρες αυτές πολύ λίγο απέχει από το παραδοσιακό εποικοδόμημα ενός πρωτόγονου ασιατικού τρόπου παραγωγής...

Το παραπάνω μωσαϊκό συνθέτει την εικόνα της αντίφασης που διαπερνά τη σημερινή διεθνοπολιτική συγκυρία: ο μεν ισλαμικός φονταμενταλισμός έχει κάθε συμφέρον να υπερπολιτικοποιήσει την αντίφαση συνδέοντας τις ΗΠΑ με κάθε υπαρκτή και φαντασιακή κοινωνική και φυλετική αντίφαση στην κάθε (μουσουλμανική) χώρα. Είναι όμως ίδιο και το συμφέρον, άρα και η μεσοπρόθεσμη πολιτική των ΗΠΑ; Μήπως έχουν βάσιμο ενδιαφέρον να συντηρήσουν τα πολλά διασπασμένα μέτωπα του φονταμενταλισμού αδιαφορώντας για την πρόκληση του totaler Krieg; Μήπως κρίνουν προσφορότερο να ενισχύουν τους απανταχού "εκσυγχρονιστές" στις καθημερινές μικρές και γεωπολιτικά "ανώδυνες" σφαγές των (πολιτικά, ιδεολογικά, θρησκευτικά, κοινωνικά) αντιφρονούντων, και να επέμβουν μόνο όπου είναι πραγματικά αναγκαίο, μακριά από το τηλεοπτικό show και στοχεύοντας στο μέγιστο δυνατό επιθυμητό αποτέλεσμα, αξιοποιώντας συναινέσεις, συμμαχίες και συσχετισμούς δυνάμεων;

Υπό την έννοια των ανωτέρω, ο μονόδρομος της "σύνεσης" μπορεί να διασφαλίσει τη στρατηγική τους υπεροχή και δεν πέφτει στην παγίδα κλιμάκωσης μιας αντιπαράθεσης χωρίς σαφές αντικείμενο, που θα διευρύνει την απομόνωσή τους, με ανεξέλεγκτες συνέπειες και με αβέβαια έκβαση.

Ιδιαίτερα αν ληφθεί υπόψη ότι το κουτί της Πανδώρας φαίνεται να έχει μόλις μισανοίξει. ..